monoblog

موضوع مالکیت معنوی تراوشات ذهنی و ابتکارات انسان می باشد که علاوه بر جنبه معنوی آن ، ثبت شرکتها دارای ارزش اقتصادی آن نیز می باشد ، مانند اینکه شخصی کتابی را تالیف می نماید.این کتاب علاوه بر حق مالی که برای مولف به وجود می آورد جنبه معنوی نیز دارد که ممکن است برای او بسیار با ارزش تر از جنبه مادی اثر باشد.به خاطر همین ارزش مادی و معنوی مالکیت های معنوی، هم در در حقوق ملی کشورها و هم در حقوق بین الملل، پیش بینی ها و اقداماتی جهت حمایت از آن صورت گرفت و سازمانی به نام سازمان جهانی مالکیت فکری world intellectual property organization )  ) موسوم به( wipp ) تاسیس گردید و در آن معاهده های گوناگونی همچون کنوانسیون " برن " برای حمایت از آثار ادبی و هنری (copyright) و معاهده پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی منعقد گشت.

• مالکیت صنعتی

مالکیت صنعتی شاخه ای از حقوق تجارت است که حقوق غیر مادی ناشی از علایم مشخص کننده مانند علایم تجاری یا صنعتی و یا خدماتی، اسم تجاری ، سمبل یا علامت و مشخصات منشاء کالا را مورد مطالعه قرار داده و به حقوق حاصل از خلاقیت و نوآوری از قبیل : ورقه های اختراع ، گواهی اشیاء مصرفی و بالاخره به اشکال و ترسیمات و مسایل راجع به رقابت نامشروع و سوء استفاده از حقوق مالکیت صنعتی می پردازد..
امروزه مالکیت صنعتی، چه در حقوق داخلی و چه در سطح بین المللی، به علت الزامات بازرگانی بین المللی و روابط اقتصادی کشورها با یکدیگر، مورد حمایت جدی قرار گرفته و به مخترع مبتکر، و بالاخره به فرد خلاق امکان می دهد که به طور انحصاری از علامت یا اختراع خود استفاده کند و فرد متجاوز به حقوق خود را از طریق حقوقی یا جزایی تحت تعقیب قانونی قرار دهد.( مواد 528 تا 530 ق.م اسلامی – تعزیرات )
_  بند اول : اسم تجاری
اسم تجاری در مقالات پیشین به تفصیل مورد بررسی قرار گرفت.
در بیشتر مواقع تجار برای معرفی بنگاه ؛ تجارتخانه یا شرکت خود ، یک اسم تجاری انتخاب می کنند که ممکن است ثبت گردد.مشتریان به اعتبار این اسم تجاری معامله می کنند.بنابراین سایر اشخاص حق استفاده از این اسم تجاری را در شرکت ها و محصولات خود ندارند حتی اگر آن اسم با نام خانوادگی اش یکی باشد.( ماده 578 ق.ت )
این اسم قابل خرید و فروش و انتقال است و مدت اعتبار آن 5 سال می باشد.( مواد 579 و 580 ق.ت ) البته تجدید ثبت آن امکان پذیر است.
_ بند دوم : علائم تجاری
علامت تجاری ، هر علامتی اعم از نقش، تصویر ، رقم ، حروف و ... می باشد که برای امتیاز و تشخیص یک محصول مورد استفاده قرار می گیرد.( ماده 1 قانون ثبت علائم تجاری )
علائم تجاری باید ویژگی هایی داشته باشند از جمله :
1). باید تازگی داشته و برای جنسی که به کار برده می شود جدید باشد ؛
2) موجب گمراه کردن مشتریان نگردد ؛
3) باید وجه تمایز داشته و ابتکاری باشد ؛
برای ثبت علامت تجاری باید اظهارنامه ای به اداره ثبت شرکت ها و مالکیت صنعتی تسلیم گردد.این ثبت از سوی اشخاص ذینفع مذکور در ماده قانون ثبت علائم تجاری قابل اعتراض می باشد.مدت اعتبار ثبت 10 سال از تاریخ تسلیم اظهارنامه می باشد.به دعاوی حقوقی و جزایی مربوط به علائم تجاری در محاکم تهران رسیدگی می گردد ( ماده 46 قانون ثبت علائم و اختراعات ) .علامت تجاری قابل نقل و انتقال است و این انتقال تنها پس از ثبت در مقابل اشخاص ثالث معتبر می باشد.
_ بند سوم : ورقه اختراع
حق اختراع عبارت است از حق انحصاری که مخترع برای مدت محدودی برای استفاده انحصاری از اختراع خود دارد تا تشویقی باشد برای مخترعین .ورقه اختراع نیز سند این حق می باشد.برای استفاده از این حق بهره برداری انحصاری، اختراع باید مطابق مقررات به ثبت برسد.هر اختراعی 2 حق را برای مخترع به وجود می آورد: یکی حق اخلاقی که همیشه باقی می ماند و دیگری حق مادی آن که محدود است و در قانون ما بر حسب تقاضای مخترع 5 ، 10 ، 15 یا 20 سال می باشد.
ماده 3 قانون ثبت علائم تجاری و اختراعات مصوب 7/ 8/ 1386 در مورد حق اختراع می گوید : " گواهینامه اختراع سندی است که ادداره مالکیت صنعتی برای حمایت از اختراع صادر می کند و دارنده آن می تواند از حقوق انحصاری بهره مند شود."
ثبت اختراع قابل اعتراض ، از جانب ذینفع در دادگاه عمومی تهران قابل اقامه می باشد .نقل و انتقال ورقه اختراع برای اینکه معتبر باشد باید به ثبت برسد و در صورتی در مقابل اشخاص ثالث معتبر است که به موجب سند رسمی به عمل آید.

• مالکیت ادبی و هنری

حقوق مالکیت ادبی – هنری را می توان اینگونه تعریف نمود که : " مجموعه حقوقی است که قانون برای پدید آورنده نسبت به اثر او می شناسد و بهره برداری انحصاری از اثر را برای مدت محدودی برای پدید آورنده و پس از مرگ او برای وراثش ایجاد می نماید." برای به دست آوردن این حقوق، اثر باید نخستین بار در ایران چاپ یا پخش یا نشر یا اجرا شده و قبلاَ در هیچ کشوری چاپ یا نشر یا پخش و اجرا نشده باشد.

• استاندارد چیست ؟

استاندارد یعنی نظم و قانون.هر کاری که طبق اصول منظم و مرتب انجام شده باشد می گویند طبق استاندارد است . هزینه پلمپ  دفاتر استانداردهای ملی ویژگی های لازم در تولید یک فرآورده یا انجام یک خدمت را مشخص می نماید و مطمئن ترین مسیر برای نیل به توسعه پایدار است .
اولین تشکیلات موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران با تصویب قانون اوزان و مقیاس ها در سال 1304 خورشیدی مطرح شد و بعد ها در سال 1339 با تصویب قانون تاسیس موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ، موسسه کار خود را در چارچوب هدف ها و مسئولیت های تعیین شده آغاز نمود.
استاندارد ملی به صورت استاندارد اجباری و استاندارد تشویقی برای محصولات و خدمات کاربرد دارد.
1)  استاندارد اجباری :
تولید کنندگان و عرضه کنندگان اقلامی که اجرای استاندارد آن ها به موجب قانون اجباری اعلام شده ، موظفند محصولات خود را منطبق با استاندارد ملی تولید و عرضه بنماید.
2) استاندارد تشویقی
محصولی که مشمول استانداردهای اجباری نباشد. می تواند با رعایت استاندارد ملی تولید یا عرضه شود و تولید کنندگان آن پس از کسب مجوز از موسسه استاندارد می توانند از علامت استاندارد تشویقی استفاده کنند.
مدارک لازم جهت اخذ استاندارد ایران :
1- کپی برابر اصل آگهی ثبت واحد تولیدی خدماتی در روزنامه رسمی کشور
2- کپی برابر اصل آگهی آخرین تغییرات در روزنامه رسمی کشور
3- کپی برابر اصل پروانه تاسیس ، بهره برداری و پروانه فعالیت از مراجع قانونی همراه با رونوشت آخرین تغییرات
4- کپی برابر اصل آگهی رسمی ثبت نام یا علامت تجاری محصول در روزنامه رسمی کشور در طبقه فرآورده مورد نظر
5- ارائه مدارک مرتبط با نام تجاری واحد تولیدی یا خدماتی ( در صورت استفاده از آن ها )
ارائه مستندات ذیل در صورت وجود :
1- کپی گواهینامه استقرار سیستم مدیریت کیفیت 9001 ISO ، صادر شده توسط موسسات گواهی کننده تایید صلاحیت شده از طرف نظام تایید صلاحیت و یا HACCP ISO2200
2- کپی پروانه کاربرد علامت استاندارد معتبر حداقل برای یکی از محصولات
3- گواهینامه معتبر مدیر یا مسئول کنترل کیفیت تایید شده توسط موسسه فرآیند تولید و یا معرفی مسئول کنترل کیفیت واجد شرایط که مراحل تایید صلاحیت وی از طریق انجمن مسئولین کنترل کیفیت پیگیری شود.
4- فرم تکمیل شده پرسشنامه اطلاعات فنی که به تایید مدیر عامل شرکت یا مالک واحد تولیدی رسیده باشد.
5- پرداخت هزینه های خدماتی مرتبط با صدور پروانه توسط واحد متقاضی
6- مدرک دال بر دارا بودن ایران کد از وزارت بازرگانی برای محصول مورد درخواست ( چنانچه وزارت صنعت ، معدن و تجارت ، ایران کد را برای محصولی تخصیص نداده باشد ، با ارائه تاییدیه آن وزارتخانه این بند کاربرد ندارد).
7- نمودار فرآیند تولید (opc)
8- گواهی  کالیراسیون وسایل و تجهیزات آزمایشگاهی
9- اخذ تاییدیه مکتوب از مسئول امور مالی اداره کل استان نتایج آزمون ماهیانه واحد تولیدی در فرمت مورد تایید اداره کل استاندارد که نمونه برداری در آن ها مشخص شده باشد.
10- کپی پروانه کار علامت استاندارد معتبر حداقل برای یکی دیگر از محصولات
راهنمای اخذ استاندارد اجباری :

• اخذ مجوز تولید سازمان از وزارت صنعت و یا اتاق بازرگانی و یا اتحادیه صنف

اخذ مجوز صنایع و یا جواز اتحادیه برای دریافت پروانه استاندارد ضروری است . جهت اطلاع از قوانین و روش دریافت مجوز در استان مربوط به ارگان شغل خود مراجعه نمایید.این قوانین در استان های مختلف می تواند ساده یا سخت باشد.

• تقاضای کتبی از اداره کل استاندارد

فرم های تعیین شده از طرف اداره استاندارد استان مربوطه ، می بایست توسط سازمان متقاضی تکمیل شود. این فرم ها شامل اطلاعات عمومی و اطلاعات فنی در خصوص محصولات و خدمات و مجوزهای سازمان متقاضی می باشد.

• امکانات تولید

داشتن فضا و امکانات کافی برای خط تولید و کنترل کیفیت یکی از موارد ضروری می باشد. واحد می تواند یک خط کوچک مونتاژ نهایی داشته و قطعات را از بازار و یا سایر واحدهای تولیدی خریداری نماید.

• ثبت علامت تجاری

ثبت علامت تجاری یکی دیگر از ضروریات اخذ پروانه استاندارد است .تولید کننده می بایست تصدیق مالکیت علامت تجاری را به اداره استاندارد تقدیم نماید.

• ارائه مدرک مبنی بر دارا بودن آزمایشگاه کنترل کیفیت اختصاصی

ارائه حداقل تجهیزات و امکانات آزمایشگاهی لازم برای آزمون های مورد نیاز مطابق الزامات مندرج استاندارد ملی مربوطه ، جهت کنترل مواد اولیه و محصول نهایی الزامی است . واحد تولیدی می بایست تجهیزات مجهز به تسترها و دستگاه های آزمون تخصصی آن محصول را تهیه نموده و محل مناسبی را به تاسیس آزمایشگاه کنترل کیفیت اختصاص دهند.تکمیل بودن و کالیبره بودن تجهیزات می بایست به تایید اداره استاندارد برسد.

• تهیه استاندارد ملی مربوطه

با مراجعه به استاندارد و مطلع شدن از شماره کتاب استاندارد ملی مربوطه آن را تهیه نمایید . ملاک اخذ قبولی در آزمون های استاندارد مطابقت کامل با بندهای استاندارد ملی می باشد و در صورت عدم تطابق نتیجه آزمون مردود خواهد بود.

• تعیین کارشناس کنترل کیفیت

کارشناس کنترل کیفیت وفق شرایط تعیین شده ( معمولاَ با تحصیلات لیسانس) از طرف اداره استاندارد مشخص می شود و سپس مشخصات کنترل کیفیت به همراه سایر مدارک مربوطه به اداره استاندارد اعلام می شود. پس از تایید شدن صلاحیت شخص و در طول دوره تخصصی آزمون ها و قبولی برای وی پروانه تایید صلاحیت صادر می گردد.

• ارزیابی محصول و خدمات

سیستم کنترل کیفیت طرح ریزی شده ، توسط کارشناس استاندارد مورد ارزیابی قرار می گیرد  و نمونه محصولات نیز جهت بررسی به آزمایشگاه مورد تایید اداره استاندارد ارائه می شود.
در صورتی که تمامی مراحل فوق اجرا شده و نمونه های محصول و خدمات در آزمایشگاه مورد تایید اداره استاندارد با الزامات مشخص شده منطبق باشد ، پروانه استاندارد ملی سازمان متقاضی صادر می شود.
اعتبار پروانه استاندارد به طور معمول یک سال است و واحد تولیدی موظف است همه ساله نسبت به تمدید پروانه اقدام نماید.
لازم به توضیح است پس از دریافت استاندارد ملی ایران ، واحد های تولیدی طی بازدیدهای دوره ای کنترل می شوند و چنانچه مصول با استاندارد صادره همخوانی نداشته باشد باطل خواهد شد.

• مدت مدیریت مدیران

مدت مدیریت مدیران را اساسنامه شرکت تعیین می کند. هزینه پلمپ دفاتر لیکن به موجب ماده 109 قانون تجارت مذکور از دو سال بیشتر نخواهد بود و انتخاب مجدد مدیران سابق برای هر یک یا چند دوره بلامانع است.
چنانچه مدت زمان مدیری به پایان برسد ولو اینکه مجدداَ ابلاغ جدید دریافت نکند همچنان مدیریت او تداوم نخواهد داشت و تا زمان انتخاب مدیر یا مدیران جدید ، مسئولیت وی از اداره شرکت ساقط نمی شود.

• اختیارات مدیران

بر اساس ماده 118 جز درباره موضوعاتی که به موجب مقررات این قانون اخذ تصمیم و اقدام درباره آن ها در صلاحیت خاص مجامع عمومی است. مدیران شرکت دارای کلیه اختیارات لازم برای اداره امور شرکت می باشند مشروط بر آن که تصمیمات و اقدامات آن ها در حدود موضوع شرکت باشد. محدود کردن اختیارات مدیران در اساسنامه یا به موجب تصمیمات مجامع عمومی فقط از لحاظ  روابط بین مدیران و صاحبان سهام معتبر بوده و در مقابل اشخاص ثالث باطل و کان لم یکن است.

• وظایف مدیران

مدیران وظیفه اداره امور جاری شرکت را بر عهده دارند به عبارت دیگر می توان گفت تصمیم گیری و انجام کلیه امور شرکت جز در مواردی که در صلاحیت مجمع عمومی است بر عهده مدیران می باشد. بنابراین نمایندگی شرکت ، اعلام مواضع شرکت در مقاطع مختلف، امضا و صدور نامه ها و مکاتبات ، پذیرش و صدور اسناد تعهد آور، استخدام ، اخراج و عزل و نصب مسئولان واحدهای مختلف، تعیین پاداش برای کارکنان و تصمیم گیری در خصوص هر گونه خرید ، فروش و معاملات جاری شرکت در زمره وظایف مدیران می باشد. ضمناَ ممکن است اساسنامه شرکت برخی از موارد فوق را به مدیریت عامل شرکت منتقل یا محول نماید که با توجه به اینکه مدیر عامل خود جزو مدیران شرکت محسوب می شود وظایف وی نیز به نوعی در زمره وظایف هیات مدیره خواهد بود. به هر حال اهم وظایف مدیران ( هیات مدیره ) شرکت به قرار ذیل است :

• اعلام قبولی سمت خود بعد از انتخاب
• 2- دعوت از مجامع عمومی عادی و فوق العاده حسب مورد
• 3- تشکیل جلسات هیات مدیره
• 4- تهیه دستور جلسات هیات مدیره
• انجام وظایف نمایندگی قانونی در حدود قانون و اساسنامه
• 6- تامین اندوخته یا ذخیره یا سرمایه احتیاطی در حساب مربوطه
• اجرای مصوبات مجامع عمومی
• 8-تهیه ترازنامه پایان سال و حساب سود و زیان
• 9- تهیه و تنظیم خلاصه صورت دارایی و بدهی های شرکت هر شش ماه یک بار و تسلیم آن به بازرس یا بازرسان
• مسئولیت مدیران

مدیران در خصوص تخلف از وظایف و مقررات و مواد اساسنامه و نیز مصوبات مجمع عمومی در مقابل شرکت ( سهامداران ) و اشخاص ثالث ، حسب مورد منفرداَ یا مشترکاَ مسئول می باشند. بعنوان مثال چنانچه مدیر یا مدیران باعث ضرر و زیان عمدی به شرکت شوند یا در اثر تبانی یا سوء استفاده موجبات خسران شرکت را پدید آورند یا بلحاظ صدور چک بدون محل و قصور در انجام وظایف قانونی موجبات ورشکستگی شرکت را فراهم نمایند دادگاه می تواند آن ها را حسب مورد و جرم یا بزه انتسابی منفرداَ یا مشترکاَ محکوم نماید. همچنین چنانچه رفتار یا اعمال مدیر صرفنظر از تحقق جرم موجب خسارت مادی به شرکت شود مسئولیت حقوقی جبران خسارت بر عهده مدیر مربوطه خواهد بود و در صورت بهره برداری شخصی از پول یا اموال شرکت که ممکن است مصداق خیانت در امانت تلقی شود علاوه بر رد مال و جبران خسارت ، مسئولیت کیفری جرم نیز متوجه مدیر می باشد.

در کنار شرکت ها که به کار تجارت اشتغال دارند قانون گذار نهاد حقوقی خاصی را که دارای شخصیت حقوقی می باشد، اخذ کارت بازرگانی فوری جهت انجام اموری که جنبه غیرتجاری دارد از قبیل کارهای علمی یا ادبی یا امور خیریه پیش بینی نموده است که به آن موسسه گفته می شود.
همان طور که از ادامه نام موسسه ، یعنی موسسه غیر تجاری پیداست ، موسسات هیچ گونه سود تجاری ندارند و صرفاَ برای ارائه خدمات تاسیس می شوند . بنابراین در تشخیص موسسات تجاری و غیر تجاری آنچه که حائز اهمیت است ( موضوع فعالیت ) موسسات می باشد که این موضوع فعالیت باید امور غیر تجاری از قبیل امور علمی ، ادبی ، و ... باشد .

• موسسات غیرتجاری به دو قسمت تقسیم می شوند:

الف: موسساتی که مقصود از تشکیل آن ها جلب منافع و تقسیم آن بین اعضای خود نباشد،این گونه موسسات اصطلاحاَ موسسات غیر انتفاعی نامیده می شود.کلیه فعالیت های اجتماعی از قبیل انجمن های اسلامی و تخصصی و علمی خاص و احزاب و دستجات سیاسی و موسسات خیریه و صندوق های قرض الحسنه در قالب این گونه موسسات متصور می باشد و موسسین آن هنگامی که درخواست ثبت می نمایند،توسط اداره ثبت شرکت ها،مراتب از اداره کل اطلاعات نیروی انتظامی استعلام می شود و پس از وصول پاسخ مثبت،نسبت به ثبت اقدام می گردد.
ب: موسساتی که مقصود از تشکیل آن ممکن است جلب منافع مادی و تقسیم منافع مزبور بین اعضای خود یا غیر باشد.این گونه موسسات،موسسات غیر تجاری نامیده می شوند.بنابراین،فعالیت هایی از قبیل آموزشگاه های علمی و فنی و کلاس های زبان و مدارس غیر انتفاعی و موسسات گازرسانی یا ارائه خدمات شهری مانند نظافت و فضای سبز و موارد دیگر در زمینه های فوق در قالب موسسات غیر تجارتی متصور می باشد و موسسین باید پس از به ثبت رساندن موسسه نسبت به اخذ مجوز فعالیت اقدام نماید.
موسسات غیر تجاری نیز باید به ثبت برسند و برای ثبت آن ها تسلیم اظهارنامه همراه ضمائم در دو نسخه در تهران " اداره ثبت شرکت ها " و در شهرستان ها به دایره ثبت شرکت ها ضروری است .
اساسنامه این تشکیلات می تواند مانند اساسنانه شرکت های با مسئولیت محدود باشد. موسسه دارای مجمع عمومی فوق العاده و عادی می باشد و اعضای هیات مدیره را مجمع عمومی عادی تعیین می کند . انحلال موسسات می تواند اختیاری و با تصمیم مجمع عمومی فوق العاده و یا به موجب حکم دادگاه باشد. تصفیه به وسیله مدیر یا مدیران شرکت بر طبق اساسنامه می باشد. اگر متصدی تصفیه تعیین نشده باشد در صورت انحلال اختیاری مجمع عمومی فوق و در صورت انحلال اجباری دادگاه آن را تعیین می کند.

• در رابطه با موسسات غیر تجاری، توجه به نکات ذیل حائز اهمیت است :

1.قید سرمایه به هر میزان مجاز است.
2.طبق ماده 586 قانون تجارت،موسسات و تشکیلاتی را که مقاصد آن ها مخالف با انتظامات عمومی یا نامشروع باشد نمی توان ثبت کرد.
3.در موسسات غیر تجاری که هدفشان غیرانتفاعی است می بایستی هنگام درخواست ثبت توسط اداره ثبت شرکت ها مراتب از اداره کل اطلاعات نیروی انتظامی استعلام شود و پس از وصول پاسخ مثبت،نسبت به ثبت اقدام خواهد کرد.
4.در موسسات غیر تجاری که هدفشان جلب منافع مادی است موسسین باید نسبت به اخذ مجوز فعالیت اقدام کنند.

شرکت تعاونی شرکتی است که بین اشخاص حقیقی، برای فعالیت در امور مربوط به تولید و توزیع، اخذ کارت بازرگانی فوری در جهت اهداف مصرح در قانون بخش تعاونی، به منظور بهبود وضع اقتصادی و اجتماعی اعضاء از طریق همکاری و تشریک مساعی آن ها،با رعایت قانون مزبور، به مدت نامحدود تشکیل می شود.
بنا به تعریف فوق شرکت تعاونی انواع ذیل را شامل است :
_ شرکت تعاونی تولید محصولات صنعتی و کشاورزی
_ شرکت تعاونی وام و اعتبار
_ شرکت تعاونی مصرف
_ شرکت تعاونی بیمه محصولات و حیوانات
گرچه شرکت تعاونی در قانون تجارت ذیل اقسام شرکت های تجاری درج گردیده است لیکن مطالعه و مداقه پیرامون تشکیل شرکت های تعاونی با توجه به روح حکم برخواسته و نیات اعضاء ، این واقعیت را روشن می سازد که تشکیل شرکت های تعاونی عمدتاَ اقدامی در جهت رفع مایحتاج عمومی و تجمیع فعالیت اعضاء به منظور ارتقاء سطح زندگی و بهبود وضعیت مادی و معیشتی آن ها محسوب می شود.

• در فصل پنجم قانون تعاون جمهوری اسلامی به دو نوع شرکت تعاونی اشاره شده است :

1-تعاونی تولید
2- تعاونی توزیع
از نظر قانون تجارت شرکت تعاونی تولید شرکتی است که بین عده ای از ارباب حرف تشکیل می شود و شرکاء مساعی خود را برای تولید و فروش اشیاء یا اجناس به کار می برند. بنا به تجویز ماده 191 حداقل دو سوم اعضای اداره کننده شرکت باید از شرکایی انتخاب شوند که حرفه آن ها موضوع عملیات شرکت است.
به موجب ماده 27 : تعاونی توزیع تعاونی هایی هستند که نیاز مشاغل تولیدی و یا مصرف کنندگان عضو خود را در چهارچوب مصالح عمومی و به منظور کاهش هزینه تعاونی ها تامین می نمایند.

• اهداف این شرکت ها مطابق ماده 1 (ق.ت.ج.ا) به این شرح می باشد :

1- ایجاد و تامین شرایط و امکانات کار برای همه به منظور رسیدن به اشتغال کامل
2- قرار دادن وسائل کار در اختیار کسانی که قادر به کارند ولی وسائل کار ندارند.
3- پیشگیری از تمرکز و تداول و ثروت در دست افراد و گروه های خاص جهت تحقق عدالت اجتماعی
4- جلوگیری از کارفرمای مطلق شدن دولت
5- قرار گرفتن مدیریت و سرمایه و منابع در اختیار نیروی کار و تشویق بهره برداری مستقیم از حاصل کار خود .
6- پیشگیری از انحصار ، احتکار ، تورم ، اضرار به غیر
7- توسعه و تحکیم مشارکت و تعاون عمومی بین همه مردم

• تشکیل شرکت تعاونی

اساسنامه شرکت تعاونی باید شامل نام با قید کلمه تعاونی ، هدف ، موضوع ، نوع ، حوزه عملیات ، مدت ، مرکز اصلی ، نشانی ، میزان سرمایه ، مقررات مربوط به اعضا ، ارکان ، مقررات ملی و کار ، انحلال و تصفیه ، حداقل و حداکثر اعضا به نسبت سرمایه و فرصت اشتغال و نوع فعالیت و ... باشد. اعضا در صورتی که واجد شرایط مقرر باشند می توانند به عنوان عضو ، فعالیت نمایند و طبق اساسنامه در کلیه امور حق نظارت خواهند داشت.

• وفق ماده 2 قانون بخش تعاونی اقتصاد ، شرکت هایی که با رعایت مقررات این قانون تشکیل و به ثبت برسند تعاونی شناخته می شوند. با توجه به مفاد این قانون :

_ شرکت ها و اتحادیه های تعاونی دارای شخصیت حقوقی مستقل هستند.
_ تعاونی ها الزاماَ دارای تابعیت ایرانی هستند .
_ تعاونی ها می توانند بر خلاف سایر شرکت های تجاری اتحادیه تشکیل دهند.
_ دولت موظف است در شرایط مساوی در اجرای طرح ها و پژوهش های خود اولویت را به بخش تعاونی بدهد.

• مقررات عمومی شرکت های تجاری

بند ه ماده 3 قانون شرکت های تعاونی مقرر می دارد :
1-حداقل ثلث سرمایه شرکت تعاونی باید نقداَ پرداخت شود.
2-هیات موسس باید حداقل دو ثلث سهام را خریداری یا تعهد نماید.
3- سهام شرکت تعاونی با نام و غیر قابل تقسیم است و بهای آن باید نقداَ پرداخت شود.
4- در مجمع عمومی شرکت های تعاونی هر شریک فقط 1 رای دارد.
5- اداره شرکت تعاونی بر عهده هیات مدیره ای است که طبق قانون تجارت و قانون شرکت های تعاونی و اساسنامه شرکت انتخاب می گردد.

متقاضیان محترم ثبت شرکت تولیدی پوشاک که در موضوع فعالیت آن ها ( بند 2 اساسنامه ) ، پلمپ دفاتر  کلمه " تولید " قید شده باشد با توجه به  " حوزه ثبتی "  نیازمند اخذ مجوز در زمینه تولید می باشند. به عنوان مثال شرکت هایی که در کرج به ثبت می رسند به دلیل قید کلمه " تولید " در موضوع فعالیت ، مستلزم اخذ مجوز می باشند ولی چنانچه در تهران به ثبت برسند، نیاز به اخذ مجوز نیست.
برای ثبت شرکت تولیدی پوشاک می توان همانند سایر شرکت ها در قالب های سهامی خاص یا با مسئولیت محدود اقدام نمود.

• شرایط لازم جهت ثبت شرکت سهامی خاص به قرار ذیل است :

1-حداقل 3 نفر عضو اصلی در شرکت که به سن قانونی رسیده باشند. ( 18 سال تمام )
2- حداقل سرمایه شرکت 1.000.000 ریال باشد.
3- در بدو تاسیس حداقل 35% سرمایه به صورت نقدی باید به حساب شرکت تودیع شود.
4- در صورت سرمایه غیر نقدی ( در صورت وجود ) باید به تفکیک تقویم و در اظهارنامه منعکس گردد.
5- سرمایه شرکت صرفاَ توسط موسسین تامین می شود.موسسین شرکت،نسبت به کلیه اعمال و اقداماتی که به منظور تاسیس و به ثبت رسانیدن شرکت انجام می دهند،مسوولیت تضامنی دارند.تا وقتی که شرکت به ثبت نرسیده است،صدور ورقه سهم یا گواهینامه موقت سهم ممنوع است.در صورت تخلف امضاء کنندگان آن ها، مسوول جبران خسارات اشخاص ثالث خواهند بود.
6- اعضاء هیات مدیره باید حداقل از 2 نفر تشکیل گردد و اعضا و هیات مدیره باید حداقل دارنده یک سهم باشند و اعضا و هیات مدیره نباید دارای سوء پیشینه کیفری باشند.

• برای تشکیل شرکت سهامی خاص رعایت نکات ذیل الزامی است :

1- اساسنامه شرکت که باید به امضای کلیه سهامداران رسیده باشد.
2- اظهارنامه مشعر بر تعهد کلیه سهام و گواهینامه بانکی حاکی از تادیه قسمت نقدی آن که نباید کمتر از 35 % کل سهام باشد.اظهارنامه مذکور باید به امضای کلیه سهامداران رسیده باشد. همچنین تادیه و تقویم سرمایه غیرنقدی و تفکیک آن در اظهارنامه و ذکر سهام ممتازه در صورت وجود چنین سهامی
3- انتخاب اولین مدیران و بازرس یا بازرسان شرکت که باید در صورت جلسه ای قید و به امضای کلیه سهامداران رسیده باشد.
4- قبول سمت مدیریت و بازرسی با رعایت قسمت اخیر ماده 17
5-  ذکر نام روزنامه کثیرالانتشاری که هر گونه آگهی راجع به شرکت تا تشکیل اولین مجمع عمومی عادی در آن منتشر خواهد شد.
از آن جا که طرح و تصویب اساسنامه و انتخاب مدیران و بازرسان و تعیین روزنامه و تنظیم اظهارنامه و ... لزوماَ باید توسط کلیه موسسین انجام می گیرد چنین استنباط می شود که در شرکت های سهامی خاص کلیه تصمیمات در بدو تاسیس باید به اتفاق آراء اتخاذ گردد.
مسئولیت شرکا در شرکت سهامی خاص «به میزان مبلغ اسمی سهام هر شریک» می باشد.

• شرایط لازم جهت ثبت شرکت با مسئولیت محدود :

به موجب ماده 94 قانون تجارت، حداقل تعداد شرکاء در شرکت با مسئولیت محدود دو نفر خواهد بود.( دارای سن قانونی 18 سال تمام ) هر دو عضو شرکت باید سهامدار باشند،حتی یک درصد.
در هر شرکت با مسئولیت محدود که تعداد شرکاء بیش از 12 نفر باشند باید دارای هیات نظار بوده و هیات نظار لااقل سالی یک مرتبه مجمع عمومی شرکاء را تشکیل دهد . ( م 109 ق. ت) هیات نظار مرکب از 3 نفر بوده که از بین شرکاء برای مدت یک سال انتخاب می شوند و اعضای هیات نظار نبایستی عضو هیات مدیره شرکت باشند.
همچنین ، جهت ثبت شرکت با مسئولیت محدود ، حداقل سرمایه با توجه به رویه و حداقل مبلغ دریافت حق الثبت یک میلیون ریال می باشد.
پس از تشکیل شرکت نسبت به تعیین حوزه مالیاتی و تشکیل پرونده دارایی، تهیه دفاتر قانونی و پلمپ دفاتر و اخذ کد اقتصادی اقدام نمایید.

به طور کلی ثبت برندهای تجاری را به ثبت برند در ایران و ثبت برندهای بین المللی (مادرید) تقسیم می کنند.پلمپ دفاتر ثبت برند در ایران شامل ثبت برند فارسی و ثبت برند لاتین می شود که ثبت برند لاتین در ابتدا نیازمند اخذ کارت بازرگانی می باشد.

• ثبت علامت تجاری (برند ) در ایران

ماده 1 قانون ثبت علائم تجاری و اختراعات در تعریف برند مقرر می دارد: برند عبارت از هر قسم علامتی است اعم از نقش ، تصویر ، رقم ، حرف ، عبارت ، مهر ، لفاف و غیر آن که برای امتیاز و تشخیص محصول صنعتی ، تجاری یا فلاحتی اختیار می شود. ممکن است یک علامت تجاری برای تشخیص امتیاز محصول جماعتی از زارعین یا ارباب صنعت و یا محصول یک شهر و یا یک ناحیه از مملکت اختیار شود.

بر اساس تبصره 1 قانون ثبت علائم تجارتی و اختراعات مصوب اول تیرماه 1310، ثبت برند در ایران اختیاری است مگر در مواردی که دولت آن را اجباری نماید. لذا، ثبت علامت تجاری مطابق آئین نامه ی آن اجباری نیست. یعنی اگر کسی برند برای کالای خود انتخاب کرد و استعمال نمود و آن را به ثبت نرسانید قانون وی را الزام نمی کند. ولی ماده ی 2 اضافه می کند: "حق استعمال انحصاری علامت تجاری فقط برای کسی شناخته خواهد شد که علامت خود را به ثبت رسانیده باشد".

به موجب مصوبه ی سوم اردیبهشت 1328 هیاًت وزیران، ثبت علائم برای هر یک از این موارد اجباری است:
الف) داروهای اختصاصی مورد استفاده ی طبی
ب) مواد غذایی که در لفاف و ظروف مخصوص عرضه می شوند
ج)  آب های گازدار
ه) لوازم آرایش که برای استعمال مستقیم بر روی پوست انسان به کار می رود.

نکاتی در خصوص برند:

1. برند قابل نقل و انتقال است و باید وفق مقررات قانون ثبت علائم و اختراعات ایران به ثبت برسد.
2. اجازه استفاده از برند ثبت شده به دیگران در ایران باید به ثبت برسد.
3. برای علامت گواهی ثبت علامت صادر خواهد شد.
4. مدت اعتبار ثبت علامت برای هر بار 10 سال است.
5. برای ثبت چند علامت باید به تعداد آن ها اظهارنامه جداگانه داده شود.
6. شما با داشتن کارت بازرگانی شخصی ( حقیقی ) می توانید 3 برند تجاری و با کارت بازرگانی شرکتی ( حقوقی ) می توانید 10 برند تجاری را ثبت نمایید. موارد ذکر شده در رابطه با جواز کسب نیز به همین روال می باشد.

مدارک مورد جهت ثبت برند عبارت است از:

الف) شخص حقیقی:
1. مدارک مثبت هویت متقاضی ( کپی شناسنامه و کپی کارت ملی )
2. کپی کارت بازرگانی (در صورتی که از حروف لاتین استفاده شده باشد)
3. کپی مجوز فعالیت (جواز تاسیس، پروانه ی بهره برداری، پروانه ی ساخت، جواز کسب یا کارت بازرگانی و یا هر گونه گواهی فعالیت صادره از نهادهای نظارتی و حاکمیتی دولتی)
4. نمونه علامت تجاری در کادر 10 در 10
ب) شخص حقوقی ( شرکتی بودن )
1. کپی شناسنامه یکی از دارندگان امضای مجاز شرکت
2. کپی مدارک شناسایی مدیر عامل و کلیه دارندگان امضای مجاز شرکت
3. کپی از روزنامه رسمی تاسیس و آخرین تغییرات
4. کپی از جواز تاسیس یا پروانه بهره برداری یا نامه ای از ارگان مربوطه که این شرکت به آن فعالیت اشتغال به کار دارد یا کپی از کارت بازرگانی جهت ثبت علامت یا اسم در طبقه واردات
5. در صورت لاتین بودن برند، کپی کارت بازرگانی مدیر عامل
6. ده عدد پرینت رنگی از لوگو یا اسم تجاری سایز ده در ده
7. در صورت سه بعدی بودن علامت ارائه علامت به صورت نمونه گرافیکی یا تصویر دو بعدی به نحوی که از شش زاویه متفاوت تهیه و در مجموع یک نمونه واحد را تشکیل دهند.
8. اصل مهر شرکت
9. استفاده از حق تقدم : در صورتی که متقاضی یا متقاضیان ثبت بخواهند به استناد تقاضای ثبت یا ثبت خارج از کشور از مزایای حق تقدم ( حداکثر 6 ماه ) استفاده نمایند می بایست مدارک مربوط به حق تقدم را همزمان با تسلیم اظهارنامه یا حداکثر ظرف 15 روز از آن تاریخ تسلیم کنند.
10. رسید مربوط به پرداخت هزینه های قانونی

• ثبت برند بین المللی ( مادرید )

حقوق مالکیت معنوی در شاخه ثبت علائم تجاری با توسعه تجارت بین المللی ابعاد تازه جهانی پیدا کرده است. بنابراین تنها صحبت از قانون داخلی و ملی طرفدار ندارد بلکه امروزه قوانین تقریباَ متحدالشکلی در قالب موافقت نامه و کنوانسیون های بین المللی ایجاد شده است که بستر حمایت جهایت از این برند را فراهم نموده است.

سیستم مادرید توسط دفتر بین المللی سازمان جهانی مالکیت فکری WIPO ، اداره می شود. هر کشوری که در کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی عضویت دارد می تواند طرف موافقت نامه یا پروتکل، یا هر دو قرار بگیرد که کشور ایران نیز در سال 1337 عضویت خود را در کنوانسیون پاریس در زمینه حمایت از مالکیت صنعتی و در سال 1382 عضویت خود را در موافقت نامه مادرید و پروتکل آن در مورد ثبت بین المللی علائم همراه با آیین نامه مشترک آن دو ، رسماَ اعلام نموده است.

مدارک لازم جهت ثبت بین المللی برند به قرار ذیل است:

1- ارائه نامه درخواست جهت ثبت بین المللی علامت خطاب به اداره ثبت علایم تجاری با درج اسامی کشورهای مورد نظر
2- ارائه معرفی نامه بر روی سربرگ شرکت همراه با امضای مدیران و دارندگان حق امضا و با مهر شرکت برای اشخاص حقوقی و در صورت مراجعه وکیل رسمی ارائه وکالت نامه دادگستری
3- ارائه کپی مصدق شناسنامه و کارت ملی مدیران و دارندگان حق امضای شرکت و روزنامه تاسیس و آخرین تغییرات شرکت برای اشخاص حقوقی و ارائه کپی مصدق شناسنامه و کارت ملی برای اشخاص حقیقی و در صورت مراجعه به وکیل رسمی ارائه وکالت نامه دادگستری
4- ارائه اصل گواهی ثبت علامت تجاری در ایران جهت رویت و کپی آن جهت رویت و کپی آن جهت ضبط در پرونده یا ارائه کپی مصدق گواهی ثبت علامت تجاری
5- تکمیل فرم مخصوص لاتین
6- ارائه برگ محاسبه هزینه ها
7- رسید مربوط به پرداخت هزینه بررسی اظهارنامه بین المللی

ذخایر تعاونی عبارت اند از : " ذخیره قانونی " و " اندوخته احتیاطی " که به موجب بندهای 1 و 2 ماده 25 قانون بخش تعاونی مقرر شده است . ثبت شرکت اینک بر اساس مقررات بندهای 1 و 2 ماده 25 و تبصره های بند 1 آن ، درباره ذخایر مذکور توضیح بیشتری می دهیم :

• ذخیره قانونی

ذخیره قانونی ، مجموع مبالغی است که از سود خالص سالانه تعاونی به این عنوان برداشت می شود. درباره ذخیره قانونی این مطالب گفتنی است :
-  مبلغی که از سود خالص سالانه تعاونی به عنوان ذخیره قانونی برداشت و به حساب مربوط منظور می شود ، به میزان حداقل 5 درصد سود خالص سالانه است.
-  این میزان حداقل یا بیشتر از آن ، هر سال به پیشنهاد هیئت مدیره و به تصویب مجمع عمومی عادی برای همان سال مالی تعیین می شود.
- ذخیره قانونی ، تا زمانی که مبلغ کل ذخیره حاصل از سود خالص سالانه تعاونی، به میزان یک چهارم معدل سرمایه سه سال اخیر آن نرسیده باشد، الزامی است و پس از آن اختیاری است.
-  تعاونی می تواند تا حداکثر یک دوم ذخیره قانونی را برای افزایش سرمایه خود به کار ببرد.
-  برداشت مبلغ مربوط به ذخیره قانونی از سود خالص سالانه تعاونی و منظور کردن آن به حساب ذخیره قانونی طبق درصدی که مجمع عمومی عادی تعیین کرده است ، مانند اجرای سایر مصوبات این مجمع از وظایف هیئت مدیره و مدیر عامل است ؛ مراعات الزامی بودن ذخیره قانونی تا میزان یک چهارم معدل سرمایه سه سال اخیر تعاونی نیز بر عهده آن ها است.

• اندوخته احتیاطی

اندوخته احتیاطی، مجموع مبالغی است که از سود خالص سالانه تعاونی، به این عنوان برداشت می شود. درباره اندوخته احتیاطی، مطالب ذیل گفتنی است :
- مبلغی که از سود خالص سالانه تعاونی به عنوان اندوخته احتیاطی برداشت و به حسابی به همین نام منظور می شود ، به میزان حداکثر پنج درصد است.
- حداکثر مذکور یا کم تر از آن را هر ساله مجمع عمومی عادی به پیشنهاد هیئت مدیره برای همان سال مالی تصویب می کند.
- نحوه مصرف اندوخته احتیاطی با تصویب مجمع عمومی عادی معین می شود.
- هیئت مدیره و مدیر عامل مکلف اند مبلغ مربوط به اندوخته احتیاطی را به میزان درصدی که مجمع عمومی عادی تصویب کرده است از سود خالص سالانه تعاونی برداشت و به حساب مربوط منظور کنند، همچنین مصرف اندوخته احتیاطی ، به نحوی که این مجمع تعیین کرده است از اختیارات هیئت مدیره و مدیر عامل است.
- هیئت مدیره می تواند با تصویب مجمع عمومی عادی از محل اندوخته احتیاطی مبلغی را به امور خیریه و عام المنفعه تخصیص دهد.

• مقایسه ذخیره قانونی و اندوخته احتیاطی

- ذخیره قانونی و اندوخته احتیاطی ، مبالغی است که در هر سال مالی از سود خالص شرکت تعاونی برداشت و به حساب مربوط منظور می شود.
- مبلغی که به حساب ذخیره قانونی منظور می شود ، نباید از پنج درصد سول خالص سالانه کمتر باشد و مبلغی که به حساب اندوخته احتیاطی منظور می گردد نباید از پنج درصد این سود بیشتر باشد.
- میزان درصد مربوط به هر دو ذخیره را مجمع عمومی عادی به پیشنهاد هیئت مدیره برای همان سال مالی تصویب می کند.
- برداشت و منظور کردن ذخیره قانونی و اندوخته احتیاطی، به میزانی که مجمع عمومی عادی برای هر یک از آن ها تعیین کند، بر عهده هیئت مدیره و مدیر عامل است.
- تخصیص دادن ذخیره قانونی، مادام که مبلغ کل آن به اندازه یک چهارم معدل سرمایه سه سال اخیر شرکت تعاونی نرسیده باشد، الزامی و پس از آن اختیاری است ، ولی برای اندوخته احتیاطی میزان خاصی معین نشده است.
- تعاونی می تواند حداکثر نصف ذخیره قانونی را برای افزایش سرمایه خود مصرف کند. نحوه مصرف اندوخته احتیاطی را مجمع عمومی عادی تعیین می کند و هیئت مدیره با تصویب مجمع عمومی عادی، می تواند مبلغی از اندوخته احتیاطی را به امور خیریه و عام المنفعه تخصیص دهد.

• تعریف سهم

سرمایه شرکت تعاونی به سهام تقسیم می شود. ثبت شرکت در تعریف سهم می توان گفت : سهم واحدی است از سرمایه شرکت تعاونی که نوع و مبلغ آن را اساسنامه شرکت تعیین می کند.
سهم معرف قسمتی از سرمایه شرکت تعاونی است. جمع مبالغ سهام هر صاحب سهم ، مقدار مبلغی است که وی در شرکت سرمایه گذاری کرده است.
سهام شرکت تعاونی متساوی القیمه اند ؛ یعنی مبلغ سهام – مبلغی که در روی سهم قید می شود – با یکدیگر مساوی است. چنین مبلغی را مبلغ اسمی یا مبلغ رسمی می نامند. سهام شرکت تعاونی قابل تجزیه نیست ؛ یعنی به قطعه یا پاره سهم تقسیم نمی شود.
سهم شرکت تعاونی مبین میزان حق رای اعضا در مجامع عمومی نیست ، زیرا در شرکت های تعاونی هر عضو بدون در نظر گرفتن میزان سهام ، فقط دارای یک رای است ، ولی چون نمونه اساسنامه شرکت تعاونی متذکر شده است که باقیمانده سود خالص سالانه شرکت تعاونی را ( پس از کسر و برداشت ذخایر ، حق تعاون و آموزش و پاداش ها ) می توان بین اعضا ، در تعاونی های تولیدی به نسبت سهام و در تعاونی های توزیع 50 درصد به نسبت سهام و مابقی به نسبت معاملات اعضا با تعاونی تقسیم کرد ، باید گفت که در شرکت های تعاونی ، سهم مبین میزان منافع اعضا در شرکت است ، زیرا آن گونه که ذکر شد ، تعداد سهام اعضا در منتفع شدن آن ها از سود شرکت موثر است .
تعداد سهام اعضا برابر است ، ولی مجمع عمومی عادی شرکت می تواند تصویب کند که اعضا دارای سهام نابرابر باشند ؛ در این صورت ، حداکثر میزان سهام هر عضو نباید از 15 درصد سرمایه شرکت تعاونی تجاوز کند.
هر یک از اعضا باید مبلغی ( حداقل معادل یک سوم مبلغ هر سهم ) را که اساسنامه شرکت تعیین کرده است ، در موقع خرید سهم پرداخت کند و بقیه مبلغ بر عهده او خواهد بود و وی مکلف است آن را ظرف مدت مقرر در اساسنامه و به ترتیبی که مجمع عمومی عادی تعیین می کند ، به شرکت بپردازد. مبلغی را که هر عضو باید به شرح فوق در موقع خرید هر سهم بپردازد مبلغ لازم التادیه می نامند.

• نوع سهام شرکت تعاونی

سهم شرکت تعاونی " با نام " است. با نام بودن سهم روی ورقه آن قید می شود. سهم با نام به شخص معینی تعلق دارد و اسم و مشخصات دارنده آن در دفتر ثبت سهام که در نزد شرکت موجود است ، درج می شود ؛ همچنین ممکن است اسم صاحب اولیه سهم با نام ، روی آن قید گردد. علت با نام بودن سهام در شرکت های تعاونی این است که شرکت تعاونی حائزین شرایط خاصی را به عضویت قبول می کند و بدون داشتن این شرایط کسی نمی تواند به عضویت آن درآید و یا در عضویت آن باقی بماند.
به همین دلیل در هر شرکت تعاونی باید اعضا ، یعنی دارندگان سهام ، معلوم و مشخص باشند. انتقال سهم با نام باید در دفتر سهام شرکت ، ثبت و اسم و مشخصات دارنده جدید در آن نوشته شود و به امضای ناقل سهم و منتقل الیه یا وکیل یا نماینده قانونی آن ها برسد. انتقال سهام با موافقت هیئت مدیره شرکت تعاونی و فقط به اعضا و داوطلبان عضویت واجد شرایط همان شرکت امکان دارد. برای اطلاع بیشتر قابل ذکر است که طبق قانون تجارت سهم دارای انواع مختلف با نام و بی نام بوده ، ممکن است به صورت ممتاز باشد. سهم با نام همان است که فوقاَ بیان شد ، سهم بی نام سهمی است که برخلاف سهم با نام ، لازم نیست دارنده آن شخص معینی بوده و مشخصات او برای شرکت معلوم باشد. سهم بی نام به صورت " سند در وجه حامل " تنظیم می شود و دارنده آن مالک شناخته می شود ، مگر آنکه خلاف آن ثابت گردد. سهم بی نام برخلاف سهم با نام ، به سهولت قابل واگذاری است ؛ زیرا نقل و انتقال آن با قبض و اقباض عملی می شود. این دو نوع سهم را سهام عادی می نامند. هر گاه برای بعضی از سهام مزایایی قائل شوند ( مثلاَ سود آن را بیشتر از سود سهام عادی تعیین کنند ) ، این گونه سهام ، سهام ممتاز نامیده می شود. سهام ممتاز سهام استثنایی است ؛ در شرکت های سهامی در مواردی که شرکت نیاز به سرمایه یا افراد بصیر دارد و از طریق متعارف جلب آن ها میسر نیست ، سهام ممتاز ایجاد می کنند و آن را به موارد مطلوب اختصاص می دهند. لازم به یادآوری است که سهام شرکت های تعاونی تماماَ با نام است و سهام بی نام چون با طبع شرکت تعاونی ناسازگار است ، در این شرکت ها وجود ندارد ، ولی می توان گفت که شرکت تعاونی می تواند دارای " سهام ممتاز " باشد.

• ورقه سهم

برای هر سهم یک ورقه سهم صادر می شود. ممکن است برای دو یا چند سهم ، یک ورقه سهم صادر شود. اوراق سهام باید متحدالشکل ، چاپی و دارای شماره ترتیب باشد و با نام بودن سهم در آن قید شود. هر ورقه سهم باید به امضای لااقل دو نفر از مدیران شرکت تعاونی ( معمولاَ مدیر عامل و یکی از اعضای هیئت مدیره ) برسد.

• مندرجات ورقه سهم

ورقه سهم باید حاوی نکات ذیل باشد :
1. نام و نوع شرکت تعاونی ؛
2. شماره ثبت شرکت تعاونی ؛
3. مبلغ سهم و مبلغ لازم التادیه پرداخت شده آن ؛
4. بانام بودن سهم ؛
5. تاریخ صدور سهم و شماره آن ؛
6. تعداد سهامی که هر ورقه نماینده آن است ( اگر برای دو یا چند سهم یک ورقه صادر شود ) ؛
7. نام و نام خانوادگی و امضای لااقل دو نفر از مدیران شرکت ؛
8. مهر شرکت تعاونی
شرکت تعاونی باید ظرف مدت یک سال از تاریخ ثبت شرکت یا افزایش سرمایه ، حسب مورد برای هر یک از اعضا به میزان سهام آن ها ورقه سهم صادر کند و به آنان تحویل دهد.

• گواهینامه موقت سهم

تا زمانی که اوراق سهام صادر نشده است ، شرکت تعاونی باید به اعضای خود گواهینامه موقت سهم بدهد ، این گواهینامه باید معرف تعداد ، با نام بودن سهم ، مبلغ اسمی سهم و مبلغ پرداخت شده آن باشد. فی الواقع گواهینامه موقت سهم حاکی از این است که شرکت تعاونی پرداخت لازم التادیه و مبلغ تعهد شده صاحب سهم را تایید می کند. گواهینامه موقت سهم ، در حکم سهم است و باید کلیه نکاتی که در ورقه سهم قید می شود در آن وجود داشته و دارای شماره و تاریخ صدور ، امضا و مهر شرکت باشد. در موقع تسلیم ورقه سهم ، گواهینامه موقت سهم مسترد و ابطال می شود.

قانون تجارت ایران در ماده 20 شرکت های تجاری را به هفت نوع به شرح ذیل تقسیم کرده است :
1. شرکت سهامی
2. شرکت با مسئولیت محدود
3. شرکت تضامنی
4. شرکت مختلط غیر سهامی
5. شرکت مختلط سهامی
6. شرکت نسبی
7. شرکت تعاونی تولید و مصرف

چرا شرکت های تجاری به انواع مختلفی تقسیم شده اند ؟ ثبت شرکت آیا فعالیت های تجاری نمی توانست فقط در قالب یک نوع شرکت انجام شود؟
باید یادآوری کرد که شرکت های تجاری ، مانند هر پدیده اجتماعی دیگر ، برحسب ضرورت و نیاز اجتماع ابتدا به صورت ابتدایی و ناقص به وجود آمده و سپس بر حسب مقتضیات و موارد مختلف راه تکامل را طی نموده و به انواع مختلف تقسیم شده اند. حتی شرکت تجاری در معنی امروزی که دارای شخصیت حقوقی است نیز خیلی دیر به وجود آمده است ، در حالی که امر تجارت بین چند نفر به صورت مشارکت در معنی تودیع مبلغی سرمایه به صورت شرکت برای امور تجاری و به قصد تقسیم سود و زیان احتمالی از دیر زمان وجود داشته است ولی شرکت در معنی امروزی ، البته به صورت ابتدایی ، از قرن 12 به بعد به وجود آمده است.
اولین شرکتی که در عالم تجارت پیدا شده ظاهراَ شرکت سهامی بوده است سپس شرکت های تضامنی پیدا شدند و بالاخره سایر شرکت ها به مرور زمان به وجود آمدند.
علت تنوع و تعدد شرکت ها صرفاَ یک ضرورت اجتماعی و تجاری است. اگر چه امروز قوانین تجاری شرکت ها را به انواع مختلف تقسیم کرده و ما با توجه به تقسیم بندی قانونی انواع آن ها را از یکدیگر تمیز می دهیم . با این حال باید یادآوری کرد که قوانین هرگز چیزی را بدون سابقه و ضرورت اجتماعی اختراع و ابتکار نمی کنند بلکه قانون همیشه بر یک ضرورت اجتماعی یک لباس حقوقی مناسب می پوشاند تا آنچه در جامعه به صورت آزاد و طبق عرف و عادت شکل گرفته تابع ضوابط قانونی شود. برحسب همین مقتضیات ، در تشکیل بعضی شرکت ها فقط ملاحظات سرمایه ای در نظر بوده است و موسسین در درجه اول منحصراَ به جذب سرمایه توجه داشته اند و به اینکه چه کسی سرمایه را در شرکت بگذارد اهمیتی نداده اند. از اینجا شرکت های سهامی به وجود آمده اند. در مراحل بعدی شرکا به اهمیت اعتباری تجار پی برده و خواسته اند شرکت آن ها از اعتبار و تضمین کافی برخوردار باشد تا مردم اعتماد بیشتری به آن ها داشته و با اطمینان بیشتری با آن ها معامله کنند و با اتکا به اعتبار شرکا هراسی از ورشکستگی شرکت نداشته باشند. در این صورت شرکت های تضامنی به وجود آمده است.
بنابراین ، ضروریات اجتماعی و هدف موسسین و نوع امتیازاتی که در تشکیل شرکت های تجاری مد نظر بوده است منجر به تشکیل شرکت های گوناگون شده است ، که با بررسی آن ها ، دلایل وجود آن ها نیز روشن می شود.
مقتضیات مورد نظر باز هم به تقسیمات معمول اکتفا نکرده و در داخل تقسیمات عمومی باز هم دست به تقسیمات دیگری نیز زده است. مانند اینکه شرکت های سهامی به شرکت های سهامی عام و خاص و شرکت های مختلط به شرکت های مختلط سهامی و غیر سهامی تقسیم شده اند.
_ شرکت های تجاری را ، صرف نظر از تقسیم بندی قانونی ، به طور کلی از نظر عنصر اساسی تشکیل دهنده شرکت یا مورد نظر موسسین به شرکت های سرمایه ، شرکت های شخص و شرکت های مختلط و تعاونی تقسیم می کنند.
_ در شرکت های سرمایه ، اصولاَ و در درجه اول سرمایه مورد نظر است و شخصیت شرکا ( از نظر تجاری ) اهمیت ندارد. بنابراین اولاَ لزومی ندارد که شرکا شخصاَ شناخته شوند و ثانیاَ ورشکستگی شرکت جز به میزان سهام شرکاء در شرکت ، تسری به سرمایه شخصی آنان پیدا نمی کند و ارتباط به شرکا ندارد.
_ در شرکت های شخص ، بر عکس ، شخصیت سرمایه گذاران در درجه اول اهمیت است و شریک در این نوع شرکت ها ، نه تنها با سرمایه خود در شرکت ، بلکه با تمام دارایی شخصی خود ، مسئول دیون و قروض شرکت خواهد بود ، بنابراین اولاَ شریک باید دارای اعتبار شخصی باشد ثانیاَ نقل و انتقال سهم الشرکه یک شریک ، تابع شرایط و ضوابط مشکلی است ثالثاَ مسئولیت شرکا نامحدود و در بعضی از آن ها تضامنی است.
در حقیقت در شرکت های شخص، تنها این سرمایه شریک در شرکت نیست که جوابگوی بدهی های شرکت است بله خود شریک است با تمام دارایی خود اعم از سرمایه او در شرکت و یا دارایی او در خارج از شرکت. شرکت های تضامنی و نسبی از این نوع می باشند.
_  شرکت های مختلط ، از شرکای ضامن و غیر ضامن تشکیل شده اند. شرکای ضامن مسئولیت نامحدود و تضامنی دارند ، در حالی که شرکای غیر ضامن فقط در حدود سرمایه خود در شرکت مسئول قروض و دیون شرکت هستند.
_ در شرکت های تعاونی جنبه انتفاعی آن ملحوظ نبوده و هدف بیشتر حذف واسطه های بی مورد بین تولید کننده و مصرف کننده بوده است.